OBITUARIO, POEMARIO DE ROCÍO LEIRA

E así despois de ler o libro de poemas, importante, arriscado e valente,... despois tamén de reunirme coa autora, tomar un longo café, sorber os seus gustos,... comecei a tirar liñas para lle dar corpo á portada desa magnífica obra.

OBITUARIO

Obituario é o título do libro, escrito con moita forza -lírica e numérica- pola ceense Rocío Leira; Premio Xosé M. López Ardeiro (Negreira). E velaquí que esta non vai ser unha obra que pase desapercibida,... ou iso coido: pasará -iso si- de man en man, ou de ollar en ollar. A orixinalidade, a forza, a tensión, a carraxe, a condea, a cadea, a cadencia, a decadencia do que somos cando perdermos o respecto... fica aí, entre os versos.

VIOLENCIA DE XÉNERO

A violencia de xénero é o cernizo de todo o conxunto, a columna vertebral, e o tema albíscase difícil -realmente- para deseñar unha capa que non engada máis friaxe e severidade ao feito social. Esa xeada, ese carambelos xa se senten no nervio do poemario: propia razón deste marabilloso discurso lírico.

Quixen (ou mellor dito, quixemos) buscar certa vinculación coa obra Carnia Haikai, da magnífica escritora Elvira Riveiro Tobío, a quen lle fixen tamén todas as ilustracións dese seu poemario, premio de Poesía Erótica Illas Sisargas (2011). Mais desta volta non podía ser xustamente iso: liñas figurativas e insinuantes coma un haiku. Simplicidade si, pero forza tamén. 

AS CORES

A diferenza de Carnia -que ten as imaxes eleboradas en teas de tapizar, tinta chinesa e augatinta- desta volta, Obituario debía posuír cor nos volumes, vida -en fin. De aí que sexan corpos de persoas, corpos que son nus -evidentemente- sen nada que os recubra, sen alfaias nin atuendos, só indefensos, en posición fetal, como cando vimos ao mundo; aniñados, engruñados, engurrados, protexéndonos (protexéndose elas) de todo o que molesta, manca, fere, vexa e humilla...

As tinguiduras das acuarelas tenden a ser cálidas (para non facer máis escura a situación). E elas, esconden as súas humilladas faces entre as mans (a vergoña, a impotencia) ou entre os puños (a forza, a tensión,...). Existe diálogo entre as figuras, aínda que se dean as costas: hai quen amosa o seu carrelo á realide, hai quen non quere ver a dor, nin a ferida social. 

Amais diso, habita nas acuarelas un respecto ao tema central -sobre todo respecto- e proximidade,... Porque elas, as nosas nais, as nosas irmás, as nosas avoas, as nosas PERSOAS, están non moi lonxe dun trazo de pincel ou da rúa do lado.

A MADEIRA

As imaxes femininas, unha enriba da outra, non perden o contacto -o cabelo da inferior pousa sobre o corpo da superior, e esta fai que descansen os seus pés sobre as costas da que está abaixo. En conxunto forman, case unha única figura totémica -espiritual- que ascende e acentúa a verticalidade da lámina. Esta tendencia verase compensada coas liñas horizontais que describe a madeira.

As febras horizontais de piñeiro e castiñeiro trazan -outrosí- un chan antigo, unha historia que vén de vello, xacen nun firme onde se derruban e erguen as heroínas da liberdade e da (re)existencia, trazan o terrazo (cálido) que aloumiña o corpo magoado, nu,... e indefenso.

Dende aquí a condena máis enérxica a todo tipo de violencia, e particularmente a de xénero. A elas, estas palabras, e esta imaxe.

Por certo, parabéns Rocío